ای شب پر ناز! عاشق زلف سیاهتم

از نمک پاشانم بر زخم دلم

گاه در خودم یک «دار»م بسان «منصور»، گاه در صبر «نسیمی»ام

بسان «مجنون» سگِ لیلی را می بوسم

در جذبه «حمزه بالی» که سر را بر راهت داده است هستم

بسان «اسماعیل معشوقی» که متوجه جدا شدن سر از تنش نشد آنچنان از خود بیخود شده ام

!ای شب! برای شنیدن رایحه ای از تو بی وقفه در قیامم

از «الف» به «واو»، از « واو» به «نون» بی وقفه در تغییرم

ای شب! تصّور نكن كه باز خواهم ايستاد و راكد ميشوم

کدام رودخانه بدون رسيدن به عمّان آرام گرفته، كدام پروانه بدون افتادن در آتش به راحتی رسيده

تا نقاب سیاهت را برندارم، تا جمالت را نشونم ندهی، ابروهای «قاب قوسین» ات را لمس نکرده تصّور نکن که ببّرم فريادم، نیازم را 

ای شب!  از اسارت روز به آزادی سیاهی ات پناه برده ام

!یا بگیر در بازوانت ساکتم‌ کن، و یا صدای بی صدائی را تا به آخر باز کن

NECMETTİN ŞAHİNLER

06.10.2024

ÂŞIKLARIN GECE İLE SOHBETİ

Siyah zülfünün aşığıyım, Ey nazlı gece!

Gönül yarama tuz basanlardanım

Kâh özümle “Dâr”ım Mansûr gibi, kâh Nesîmî sabrındayım

Leyl’in/Leylâ’nın köpeğini seven/öpen Mecnûn gibiyim

Yoluna baş veren Hamza Bâlî cezbesindeyim

Öyle kendimden geçmişim ki; başı gövdesinden ayrıldığının farkına varmayan İsmâil Maşûkî’ye dönmüşüm

Bir rayihânı duyabilmek için sürekli kıyamdayım ey gece!

Elif‘ten Vav‘a, Vav‘dan Nûn‘a şekilden şekileyim.

Duracağımı/durulacağımı sanma, Ey gece!

Hangi ırmak ummâna varmadan durulmuş, hangi pervâne ateşe düşmeden rahat bulmuş?

Siyah duvağı kaldırmadan, cemalini göstermeden “Kâbe Kavseyn” kaşlarına elimi sürmeden feryadımı/niyâzımı keseceğimi sanma!

Gündüzün esâretinden sükûnunun/siyahlığının özgürlüğüne sığınmışım ey gece!

Ya al kollarına sustur beni, ya da sessizliğini sonuna kadar aç!

NECMETTİN ŞAHİNLER

6 EKİM 2024